"Boeddha Amitabha.."

De eindeloze vlakten van Choiri-sume in Mongolië – zie: Weg van de Trance-Siberië Express…

Toen ik een jaartje of wat bij Maarten Houtman gezeten had, kwam ik in een coffeeshop aan de Nieuwmarkt Marina tegen, een vrouw die ik een keer bij meditatie had meegemaakt. Toen ze me zag, vroeg ze me op een wat cynische toon “of ik nog steeds aan de pogingen van de heer Houtman deelnam...”
Dat schudde me even flink door elkaar... Alsof dat meditatie gebeuren iets was wat buiten mij om ging, alsof ik een 'volgeling' was die het zich liet aanleunen. Of erger nog: alsof Maarten zieltjes probeerde te winnen... Dat woord 'pogingen' sneed ook door mijn ziel – als iemand je met zoveel liefde bij de hand neemt, dan noem je dat toch geen 'poging'... Om maar te zwijgen over haar ‘mijnheer Houtman’.

Vanochtend, veertig jaar later, viel me in dat de dagelijkse 'meditatie' op mijn matje – een plek die ik heilig, waar ik het liefst de hele dag in de buurt van wil zijn – inderdaad een niet ophoudende reeks van pogingen is. Pogingen om in de buurt te komen van iets waarvan ik een licht vermoeden heb – in de wetenschap dat een diepe adem, een rustig hoofd en een ontspannen houding daar dan bij horen.
Wat me ook inviel, is dat ik daarbij drijf op een verre herinnering aan een verloren paradijs – die mijn onrust ten aanzien van mijn huidige leven voedt...

In De overtocht naar Fudaraku heb ik ooit beschreven, hoe Japanse Amitabha monniken zich in een sloep de zee op lieten drijven, meegevoerd door de stroom, terwijl ze opgesloten zaten in een dichtgespijkerde houten kist ... dat deden ze in het volle vertrouwen, dat ze zo de eilanden van het Westelijk Paradijs zouden bereiken – een heel leven samengebald in één moment, in één recitatie: 'Boeddha Amitabha, Boeddha Amitabha, Boeddha Amida,' aan een ketting van woorden stegen ze op naar het Paradijs.

Wil je weg uit het gewone leven –

het gewone leven, met zijn zorgen,

zijn moeite, zijn ergernissen, zijn

korte momenten van voldoening.

Wil je daaruit weg?

En mediteer je

om daaruit weg te komen?

Of ervaar je dat meditatie

een uiterste concentratie is

op wat je bent –

niet gisteren, niet morgen, nú.

En kun je daarbij blijven?

Of ga je toch weer weg?

Als je voortdurend aarzelt:

wil ik dit, wil ik dat, neem ik

een boontje meer of minder,

weet dan dat liefde

de maat is van alle dingen.

Ondanks de gruwelijke ondertoon, ontroerde het verhaal van de overtocht naar Fudaraku me toen ik het las ... blindelings en vol vertrouwen op weg naar het paradijs...
Maar vandaag kwam juist het beeld van een verloren paradijs in me op, een wereld die ik ooit gekend moet hebben:
“Je maakt nu de oudste reis van de wereld, binnendoor, terug in de tijd, naar waar het begon toen je op aarde kwam en nog niets wist, maar wel alles wilde leren kennen, op je gemak, zoveel als prettig voor je was.”
Uit: Maarten Houtman, Adem- en energie-oefening

Je gewoontenjasje glijdt van je af, het begin van een nieuwe dag.

Op een verlaten plaats, Baga Gazriin Chuuluu geheten, leefden ooit twee monniken, op zoek naar de stilte.

Dat telkens maar proberen is dus niet zo gek. Ieder van ons heeft immers voorkennis. Het is een wereld die altijd al voor ons klaarlag, we hoeven nergens naartoe...

En als ik er goed over nadenk, lag het woord ‘proberen’ bij Maarten voor in de mond ... al die sessies waarin hij het met ons opnieuw probeerde, en probeerde, en probeerde... 

Hein Zeillemaker