Toespraak van de maand - april 2024

 Hanna Mobach, wandobject; brons. Still uit de live-uitzending van haar uitvaart op 7 maart j.l.

 Doorlaatbare kunst

Wie ons volgt op taozen.nl, weet dat wij al jaren Maartens toespraken combineren met beelden van het werk van zijn vrouw, Hanna Mobach (en ook met foto's van derden). Het is alsof die beide uitingen elkaar bevruchten. Maarten hoorde je ook regelmatig zeggen: “Hanna is met precies hetzelfde bezig als ik…”

Toen deze keer de toespraak ‘Doorlaatbaar zijn’ langskwam, moest ik als vanzelf denken aan een foto van een van haar kunstwerken, vertoond in een fotopresentatie van haar leven tijdens de uitvaart op 7 maart j.l. Het was een beeld dat me heel erg ontroerd had, door z'n subtiliteit, door z'n eenvoud, door z'n kracht – Hanna kon met ‘stillevens’ goochelen... tot het een en al bruisende intensiteit was.

En vertoont dit kunstwerk ook niet de doorlaatbaarheid waar Maarten het in zijn toespraak over heeft? Ik citeer: “Het gaat eigenlijk om een doorlopend gevoel voor de stilte en het wezenlijke in alles. Zodat je niet meer afhankelijk bent van een bepaalde toegang.”

Hoewel ik het werk van Hanna goed ken – ik heb haar website gebouwd – had ik deze compositie van haar nooit gezien. Het was een verrassing... betoverend. En ik vroeg me af: ziet dat "doorlopende gevoel voor de stilte en het wezenlijke in alles", er dan zó uit – om het plat te zeggen. Wij willen ons er zo graag een voorstelling van maken. Of moet je beelden dan juist weglaten – zoals de Islam beweert? En is mijn ontroering bij dat beeld ook geen stemming, waar Maarten het over heeft? In plaats van een doorlopend gevoel, zoals hij het verwoordt? Maar... zijn woorden ook niet een ‘voorstelling’?

“Ik kan het jullie niet vertellen, je moet het zelf ontdekken,” zei de grote verteller dan zelf.

Hein Zeillemaker

 Toespraak van de maand - maart 2024

 

Hanna Mobach, Bladversiering uit ‘Tao-zen, de weg van niet-dwang'

 

  Maartens laatste toespraken omvatten eigenlijk alles wat wij al die jaren bij hem konden beluisteren. Zijn woorden hebben de zachtheid van een mens die geen enkele eis stelt aan het leven, ook niet aan jou – waardoor ze heel gemakkelijk bij je binnenkomen, als de fluistering van een geliefde. Hij spreekt vanuit zijn persoonlijke ervaring, vanuit zijn bewogenheid met ons en vanuit een leven lang mediteren – “een zeepbel,” zei hij, ons shockerend. Maar de volgende dag legt hij het gelukkig uit

 

zie: onvoorwaardelijke-liefde, Mennorode, zaterdagmorgen 26 augustus 2006

 

Hanna op het terras van café-restaurant De Kievit aan de Schellingwouderdijk in Amsterdam

                                    op 4 augustus 2005 (foto: Rien Heukelom)                                               

 In memoriam Hanna Mobach 1934-2024

In de vroege ochtend van 28 februari jl. is Maartens weduwe Hanna in haar slaap overleden. Hanna groeide op in het familiebedrijf Mobach te Utrecht, dat keramische werken maakte en verkocht. Van hieruit ontwikkelde zij zich tot keramisch beeldhouwer. Ze kreeg van verschillende gemeenten en instellingen opdrachten voor beeldhouwwerken.


In 1975 leerde Hanna Maarten kennen. Ze illustreerde twee van zijn boeken en haar werk siert al jaren beide websites die aan het werk van Maarten gewijd zijn. Maarten en Hanna woonden bijna 35 jaar in een flat in de Molenwijk te Amsterdam. Naast beeldhouwer was Hanna ook een begenadigd tekenaar, bedreven in het gebruik van verschillende tekenmaterialen. Heel wat leerlingen van Maarten hebben thuis werk van haar aan de muur hangen.

 

 

 

 

 

 Hanna Mobach: Elzenkatjes (1985)

 

 

 

 

 Het bestuur van de stichting Zen als leefwijze